Podnośniki samochodowe. (cz. IV)
Wśród szerokiej gamy wszystkich stosowanych obecnie w warsztatach samochodowych podnośników do unoszenia przy obsłudze i naprawie pojazdów, najbardziej popularną i najczęściej wykorzystywaną konstrukcją są dźwigniki dwukolumnowe. Wynika to przede wszystkim z ceny zakupu tej konstrukcji, która jest na dzień dzisiejszy najtańszą z dostępnych na rynku wyposażenia warsztatowego. Poza tym, to rozwiązanie konstrukcyjne podnośnika zapewnia uniwersalność zastosowania przy różnego rodzaju pracach obsługowych i naprawczych.
W konstrukcjach podnośników dwukolumnowych unoszenie pojazdu realizowane jest z użyciem dwóch par ramion, osadzonych na wózkach poruszających się pionowo w odpowiednich prowadnicach kolumn, podpierających punktowo (w czterech miejscach) elementy płyty podłogowej samochodu. Mocowanie ramion na wózkach umożliwia ich częściowy obrót w płaszczyźnie poziomej, co jest konieczne przy wsuwaniu ich pod podwozie pojazdu ustawionego na stanowisku podnośnika. Odpowiednio rozsuwane na długości ramiona podnośników dwukolumnowych umożliwiają właściwe ich pozycjonowanie pod nadanymi przez konstruktorów pojazdów punktami podparcia. Na końcach ramion zamocowane są tzw. łapy, będące rzeczywistymi punktami podparcia pojazdu. Łapy wyposażone są w specjalne nakładki gumowe, które zabezpieczają punkty podparcia pojazdu przed zarysowaniem lub wgnieceniem w trakcie unoszenia, ale przede wszystkim ich zadaniem jest amortyzacja drgań przenoszonych z pracującego podnośnika na unoszony pojazd oraz zapewnienie większych oporów tarcia punktów podparcia pomiędzy łapami podnośnika, a podwoziem pojazdu, czyli zapewnienia stabilności podnoszenia pojazdu.
W większości konstrukcji podnośników dwukolumnowych, ze względu na dostosowanie do możliwości obsługi pojazdów z niskim zawieszeniem i małym prześwitem (konieczność obrotu ramion pod pojazdem ulokowanym już na stanowisku unoszenia i ustawienia ich w punktach podparcia) łapy mają najczęściej niewielką wysokość, a nieznaczna regulacja wysokości możliwa jest jedynie poprzez wykręcanie i wkręcanie w gniazda ramion.
Przy obsłudze pojazdów posiadających specyficzną konstrukcję podwozia, najczęściej w pojazdach dostawczych i terenowych, w celu uzyskania prawidłowego podparcia koniczne jest użycie łap z większym zakresem regulowanej wysokości lub zastosowanie odpowiednich przedłużaczy pomiędzy ramionami a łapami. Dzięki odpowiedniej konstrukcji łap i ramion obecnie oferowane na rynku wyposażenia warsztatowego podnośniki dwukolumnowe umożliwiają unoszenie pojazdu o małym prześwicie, bowiem ich wysokość w pozycji spoczynkowej podnośnika od podłoża wynosi zaledwie kilkanaście centymetrów.
W przeszłości, jeszcze nie tak odległej dominowały na rynku podnośniki dwukolumnowe z napędem elektromechanicznym w którym wykorzystywany był mechanizm śrubowy. W tego typu konstrukcjach unoszenie wózków z ramionami w kolumnach realizowane było poprzez zamianę ruchu obrotowego na wzdłużny (pionowy) z wykorzystaniem poruszającej się ruchem postępowo-obrotowym śruby względem nieruchomej nakrętki.
Niedogodnością stosowania podnośników dwukolumnowych elektromechanicznych była i nadal jest, ponieważ są one nadal powszechnie użytkowane w warsztatach dość głośna praca, większe zużycie energii elektrycznej, w związku z koniecznością przekazania napędu również przy opuszczaniu pojazdu, a także konieczność przeprowadzania regularnych kontroli zużycia współpracujących elementów przekładni i zabiegów regulacyjnych oraz konserwacyjnych.
Wad tych pozbawione są najpopularniejsze obecnie wśród konstrukcji podnośników dwukolumnowych wersje z napędem elektrohydraulicznym. Wykorzystywane jest w nich zjawisko zwielokrotnienia siły unoszącej tłoków zastosowanych siłowników w zamkniętym układzie hydraulicznym. Konstrukcje tego typu są znacznie cichsze w działaniu i mniej energochłonne w związku z grawitacyjnym sposobem opuszczania pojazdu, bez konieczności pracy pompy hydraulicznej.
Dostępne w ofercie handlowej elektrohydrauliczne podnośniki dwukolumnowe posiadają dwa siłowniki napędzane wspólną pompą hydrauliczną. Równe unoszenie wózków w obu kolumnach podnośnika możliwe jest dzięki synchronizacji za pomocą lin stalowych. Synchronizacja tego typu wymaga przeprowadzenia liny pomiędzy kolumnami. W zależności od konstrukcji podnośnika dwukolumnowego lina przeprowadzona jest na dolnej części kolumn przy podłożu (tzw. podnośniki z dolną belką) lub na ich górnych końcach (podnośniki z belką górną). W ten sam sposób realizowane jest jednocześnie przeprowadzenie przewodu hydraulicznego z kolumny na której osadzona jest pompa hydrauliczna na drugą kolumnę.
Oba rozwiązania posiadają swoje wady i zalety. Konstrukcja z belką dolną ma mniejszą wysokość, co umożliwia stosowanie w niższych pomieszczeniach warsztatowych. Przy wyższych pomieszczeniach warsztatowych pozwala na obsługę bez żadnych ograniczeń pojazdów wyższych (samochodów dostawczych) przy uzyskaniu maksymalnej wysokości unoszenia. Jedyną niedogodnością tego rozwiązania konstrukcyjnego jest konieczność przejeżdżania pojazdem po podstawie połączenia pomiędzy kolumnami.
Podnośniki dwukolumnowe z połączeniem górnym pozbawione są tej niedogodności. Do wad tego rozwiązania należy uwzględnić większą wymaganą wysokość pomieszczenia warsztatowego, wynoszącą w zależności od konkretnego rodzaju podnośnika od 4 do nawet 5 m. Poza tym utrudnione jest unoszenie obsługiwanych pojazdów podwyższonych na pełnej wysokości unoszenia, co ogranicza usytuowana na stałej wysokości belka górna.
Podnośniki dwukolumnowe oferowane są w wersji symetrycznej i asymetrycznej. Wersja symetryczna posiada cztery, takiej samej długości ramiona. W podnośniku tego typu środek ciężkości unoszonego pojazdu usytuowany jest w linii łączącej obie kolumny. Wersje asymetryczne mają z kolei na każdej kolumnie po jednym dłuższym i jednym krótszym ramieniu, co powoduje przeniesienie środka ciężkości unoszonego samochodu poza linię łączącą obie kolumny. W tej wersji podnośnika środek środek unoszonego pojazdu usytuowany jest poza osią symetrii podnośnika.